Usuwanie i odzysk miedzi z roztworów wodnych przy użyciu wybranych syntetycznych żywic jonowymiennych (część 2)

Abstrakt

ykorzystanie modeli izoterm adsorpcji do opisu procesów usuwania jonów Cu2+ z roztworów wodnych na wybranych syntetycznych żywicach jonowymiennych
W pracy zbadano możliwość usuwania jonów Cu2+ z roztworów wodnych za pomocą syntetycznych żywic jonowymiennych firmy
Purolite. Do badań wytypowano jonity chelatujące S 910, S 930, S 940, S 950 oraz kationit C 160. Badane procesy opisano za pomocą
modelu adsorpcji Langmuira i Freundlicha.
Stwierdzono, że liniowa forma równania izotermy Langmuira najlepiej opisuje proces usuwania jonów Cu2+ na jonicie S 910 i S 930.
Jakość dopasowania izotermy Freundlicha jest najlepsza w przypadku jonitów S 940; C 160 i S 950 o czym świadczą uzyskane wartości współczynników korelacji R. Największą wartość maksymalnej pojemności sorpcyjnej (ok. 69 mg/g) uzyskano dla kationitu C
160 z grupami sulfonowymi. Pojemność monowarstwy wyznaczona dla pozostałych jonitów chelatujących malała w szeregu S 940 >
S 930 > S 950 > S 910. Największym powinowactwem do jonów Cu2+ cechował się jonit S 940 i S 930. Najmniej skuteczna okazała się
amidoksymowa poliakrylowa żywica chelatująca S 910. Zaistniałe różnice w powinowactwie badanych żywic względem jonów Cu2+
można tłumaczyć ich odmienną budową chemiczną, strukturą fizyczną oraz wielkością cząstek.
W przypadku badanych żywic jonowymiennych, wartości stałej 1/n izotermy Freundlicha znajdowały się w zakresie 0,21–0,32. Moż-
na zatem stwierdzić, że niejednorodność energetyczna badanego układu sorpcyjnego i intensywność procesu usuwania jonów Cu2+
na ww. jonitach jest umiarkowana. Wartość parametru K równania Freundlicha była najwyższa również dla jonitów S 930 i S 940.