Koncepcja, ewolucja i symbioza mikrokosmosów krajobrazowych – od ogrodzeń klasztornych po podmiejskie wille

Abstrakt

Krajobrazy od zawsze odgrywały fundamentalną rolę w kształtowaniu lokalnej, regionalnej i narodowej tożsamości. Stanowią one połączenie potrzeb produkcyjnych, cykli i rytmów wzrostu, które stawiają wyzwania w zakresie morfologii, przepływów i ciągłości. Jako integralna część krajobrazu, człowiek wkracza i dodaje funkcjonalne, symboliczne i artystyczne wymiary, rejestrując wspomnienia i definiując tożsamości. Doświadczenia, odczucia, dźwięki, aromaty, smaki i otoczenie są ze sobą powiązane, oferując harmonię i przekierowanie w świecie. Doświadczenie i układ, niezależnie od miejsca, czasu i kontekstu kulturowego, ujawniają przestrzenie, w których estetyczna i duchowa satysfakcja, produkcja i rekreacja są zharmonizowane. Skontekstualizowane interpretacje sposobów, w jakie krajobraz był wykorzystywany i zajmowany, prowadzą do powstania unikalnych miejsc, w których krajobraz i architektura harmonijnie się uzupełniają. Wyróżnia się wielość i różnorodność przestrzenna, w której budynki, ogrody, tereny produkcyjne i lasy są uporządkowane, aby stworzyć wszechstronne miejsca, w których produkcja i rekreacja dzielą tę samą przestrzeń, wdzierając się nawzajem, a natura pozostaje obiektem czystej kontemplacji. Prowadzi to do modelu przekształcania krajobrazu, ponieważ promuje ono wielofunkcyjność krajobrazu: produkcję, ochronę i rekreację. Poza koncepcją struktury, która organizuje przestrzeń i rzeźbi terytorium, nadając mu pewien charakter i subiektywność, powstają warunki do ujawnienia charakteru miejsca - powstanie idealnego krajobrazu. Uwzględniając heterogeniczność i różnorodność wariantów, które tworzą krajobraz, rozszerzyliśmy refleksję badając zasady strukturalne, kompozycyjne i programowe ogrodzeń klasztornych i willi podmiejskich oraz ich relacje i strategie umiejscowienia i integracji w krajobrazie.